ΑΝΘΟΔΕΣΜΗ (ΙΙ)
- ΛΕΥΤΕΡΗΣ ΑΛΕΞΙΟΥ
- ΜΑΝΟΛΗΣ ΑΝΑΓΝΩΣΤΑΚΗΣ
- ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ
- ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΓΕΩΡΓΟΥΔΑΚΗΣ
- ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ Ι. ΓΕΩΡΓΟΥΔΗΣ
- ΒΟΥΛΑ ΕΠΙΤΡΟΠΑΚΗ
- ΜΗΝΑΣ ΔΗΜΑΚHΣ
- ΑΡΗΣ ΔΙΚΤΑΙΟΣ
- ΒΙΚΤΩΡΙΑ ΘΕΟΔΩΡΟΥ
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΚΑΒΕΛΑΚΗΣ
- ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΚΑΡΟΓΛΟΥ
- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΚΑΚΑΤΣΑΚΗΣ
- ΑΓΓΕΛΟΣ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΝΟΣ
- ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΚΑΤΣΑΚΟΣ
- ΛΑΜΠΗΣ ΚΑΨΕΤΑΚΗΣ
- ΚΩΣΤΑΣ ΚΟΥΤΣΟΥΡΕΛΗΣ
- ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ ΛΙΟΝΤΑΚΗΣ
- ΜΑΝΟΣ ΛΟΥΚΑΚΗΣ
- ΑΡΓΥΡΩ ΛΟΥΛΑΔΑΚΗ
- ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΛΟΥΛΑΔΑΚΗΣ
- ΓΙΩΡΓΗΣ ΜΑΝΟΥΣΑΚΗΣ
- ΕΛΕΝΗ ΜΑΡΙΝΑΚΗ
- ΓΙΑΝΝΗΣ ΜΑΡΚΑΚΗΣ
- ΕΛΕΝΗ ΜΩΥΣΙΑΔΟΥ-ΔΟΞΑΣΤΑΚΗ
- ΜΑΝΟΛΗΣ ΞΕΞΑΚΗΣ
- ΕΜΥ ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
- ΑΝΤΩΝΗΣ ΠΕΡΑΝΤΩΝΑΚΗΣ
- ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΕΡΟΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
- ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ-ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
- ΕΥΑ ΠΕΤΡΟΥΓΑΚΗ
- ΜΑΝΩΛΗΣ ΠΡΑΤΙΚΑΚΗΣ
- ΜΑΡΙΑ ΠΡΙΠΑΚΗ
- ΝΙΚΗ ΤΡΟΥΛΙΝΟΥ
- ΚΩΣΤΑΣ ΦΑΛΕΛΑΚΗΣ
- ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΧΑΤΟΥΠΗΣ
Λευτέρης Αλεξίου (1890-1964)
ΕΡΩΤΙΚΟ ΠΑΡΑΜΥΘΙ
Και αν περάσω τα σκαλιά του παραδείσου,
γυρίζω πίσω κι ας μην μπω ποτέ ξανά
μόνο για λίγο θα βρεθώ ξανά μαζί σου,
κι ύστερα κόλαση ας γίνει και φωτιά.
Θ' αρκεί μονάχα μια στιγμή να γίνει αιώνια
η πιο ερωτική σκηνή στα χρονικά,
για μας θα λένε οι γιαγιάδες στα εγγόνια
για χίλια χρόνια παραμύθια ερωτικά.
Κι ύστερα πάλι, αν στην κόλαση με ρίξουν,
δεν θα ΄χω πρόβλημα, θ΄αντέξω τη φωτιά,
θα θωρακίσω την καρδιά να μην σε βρίσκουν
φλόγες που μέσα κατοικείς παντοτινά.
*
Μανώλης Αναγνωστάκης (1925-2005)
Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ
Ἡ ἀγάπη εἶναι ὁ φόβος ποὺ μᾶς ἑνώνει μὲ τοὺς ἄλλους
Ὅταν ὑπόταξαν τὶς μέρες μας καὶ τὶς κρεμάσανε σὰ δάκρυα
Ὅταν μαζί τους πεθάνανε σὲ μίαν οἰκτρὴ παραμόρφωση
Τὰ τελευταῖα μας σχήματα τῶν παιδικῶν αἰσθημάτων
Καὶ τί κρατᾷ τάχα τὸ χέρι ποὺ οἱ ἄνθρωποι δίνουν;
Ξέρει νὰ σφίγγει γερὰ ἐκεῖ ποὺ ὁ λογισμός μας ξεγελᾷ
Τὴν ὥρα ποὺ ὁ χρόνος σταμάτησε καὶ ἡ μνήμη ξεριζώθηκε
Σὰ μίαν ἐκζήτηση παράλογη πέρα ἀπὸ κάθε νόημα;
(κι αὐτοὶ γυρίζουν πίσω μιὰ μέρα χωρὶς στὸ μυαλὸ μία ρυτίδα
βρίσκουνε τὶς γυναῖκες τους καὶ τὰ παιδιά τους μεγάλωσαν
πηγαίνουνε στὰ μικρομάγαζα καὶ στὰ καφενεῖα τῆς συνοικίας
διαβάζουνε κάθε πρωὶ τὴν ἐποποιία τῆς καθημερινότητας.)
Πεθαίνουμε τάχα γιὰ τοὺς ἄλλους ἢ γιατὶ ἔτσι νικοῦμε τὴ ζωὴ
Ἢ γιατὶ ἔτσι φτύνουμε ἕνα-ἕνα τὰ τιποτένια ὁμοιώματα
Καὶ μία στιγμὴ στὸ στεγνωμένο νοῦ τους περνᾷ μίαν ἡλιαχτίδα
Κάτι σὰ μιὰ θαμπὴ ἀνάμνηση μιᾶς ζωικῆς προϊστορίας.
Φτάνουμε μέρες ποὺ δὲν ἔχεις πιὰ τί νὰ λογαριάσεις
Συμβάντα ἐρωτικὰ καὶ χρηματιστηριακὲς ἐπιχειρήσεις
Δὲ βρίσκεις καθρέφτες νὰ φωνάξεις τ᾿ ὄνομά σου
Ἁπλὲς προθέσεις ζωῆς διασφαλίζουν μίαν ἐπικαιρότητα
Ἀνία, πόθοι, ὄνειρα, συναλλαγές, ἐξαπατήσεις
Κι ἂν σκέφτομαι εἶναι γιατὶ ἡ συνήθεια εἶναι πιὸ προσιτὴ
[ἀπὸ τὴν τύψη.]
Μὰ ποιὸς θὰ ῾ρθεῖ νὰ κρατήσει τὴν ὁρμὴ μιᾶς μπόρας ποὺ πέφτει;
*
Ρέα Γαλανάκη
ΤΡΕΙΣ ΚΩΔΙΚΕΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑ
Τα δεντρουλάκια, ο γλυκύς βορράς, η αυγή ολόχαρη,
τ'αηδόνι, ο ζεστός καιρός, τα νέφαλα
μυροφόροι του θρήνου χθες για το γλυκύτατον
της απειράνδρου, της σεμνής, της θεονύμφης
και η τεκούσα, η ίδια πάναγνη
στη φλογισμένη βάτο ηδονικών τραυμάτων
μ' αφρό θαλασσινόν εγείροντας
τον σκοτωμένον εραστή της.
*
Γρηγόρης Γεωργουδάκης
ΗΧΟΓΡΑΦΙΑ
Η πρωϊνή καμπανοηχία
συσπειρωμένη κι εσωστρεφής
-πρέπει πολύ κοντά ν'ακούσεις-
υγρής διαφάνειας στη μέση
άστρα στις άκριες και τριφύλλια
κι άνεμος με πλατανόφυλλα κίτρινα
κι ελιές
κι η εκκλησία του παππού
ψίθυροι μέσα στο ντιν και νταν
πουλιά μικρά μέσα στη σκέπη της καμπάνας
ημέρες του κατιμεριού
και του λεμονανθού
λιβάνι και λυχνάρι
η γιαγιά αχνά πέρα με το κερί
της μάνας τραγούδια
της αδερφής κελάιδιμα
βούισμα παιδιών
ακμάζουσα νεότητα ως άνοιξη Μαρτίου.
*
Παναγιώτης Ι. Γεωργουδής
ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ
Βαθιά στη σάρκα σου πάφλαζε η θάλασσα του Ομήρου
Λάμπανε τ' ασημόφυλλα του ήλιου
Κι εγώ λουζόμουν στο φως τους
Στις δροσερές θαλασσοσπηλιές σου ψηλάφιζα
Τα μυστικά του σύμπαντος
Στα πορφυρά ακρογιάλια σου αποκρυπτογραφούσα
Τις άγνωστες εσοχές της ψυχής μου
Σε κάθε άγγιγμά μου ξεχείλιζε η μουσική
Και ο στοχασμός του κόσμου
*
Βούλα Επιτροπάκη
CORPUS MINI
Σκορπιέσαι∙
σωμάτιο ύλης
στην εντροπία του κόσμου
ύστερα μένεις
με τ΄ατελείωτα
εκεί που κάθε τι κάνει τον κύκλο
τον ιδιωτικό του
μόριο αλήθειας
που ίσως δε μάθουμε ποτέ
αν και ...
το σώμα ξέρει, μάτια μου
- το σώμα ξέρει
Ό,τι το αφορά.
*
Μηνάς Δημάκης
ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ
Αισθάνομαι γεύσεις θανάτου
Κρύο
Παγωνιά Γενάρη
Το κύμα της σιωπής πελώριο
Καθώς αντικρίζω στη μορφή σου
Μεταμόρφωση
Ασχήμια
Φθορά
Αισθάνομαι απουσία
Χρώματος και φωτός
Απουσία
Του κοινού ήχου της φωνής σου
Άλλη μουσική
Ιδιαίτερη
Ποιότητος
Δε με ελκύει
Αισθάνομαι το σώμα σου
Τόσο σταθερό
Επιθυμητό άλλοτε
Τόσον ωραίο
Μέσα στα χέρια μου
Να διαλύεται
*
Άρης Δικταίος (1917-1983)
ΟΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΙ ΣΤΟΧΑΣΜΟΙ ΕΝΟΣ ΠΟΙΗΤΗ
Αβέβαια όντα στης άδηλης μοίρας μας τους κόλπους
κινούμαστε υπνοβατικά, στη ζωή και στο θάνατο χαμένοι
ανάμεσα, τούτο ζωή ονομάζοντας, θάνατο το άλλο,
και πραγματικότητα αυτό που την αδυναμία μας καθησυχάζει.
Έτσι τελούμε την παρουσία μας μέσα στον χρόνο,
που οδοιπορεί ατεμάχιστος, αγνοώντας
την παρουσία μας κι αν οι εκτελεστές είμαστε μόνο
μιας καταπληκτικής παράστασης στο όνειρο τερατώδους όντος.
*
Βικτώρια Θεοδώρου
ΚΥΚΛΟΣ
Όπως φύλλα θα πέσουμε απ’ τα δέντρα·
την άνθηση και τον καρπό εργαστήκαμε
καλέσαμε τον άνεμο και τη βροχή
το φως και της σκιάς το δίχτυ
την πυρκαγιά να συγκρατήσει,
στις εποχές εκθέσαμε τα μέτωπά μας.
Θλίψη καμιά. Όμως πολύ το πάθος
της προσφοράς, η δύναμή μας αναλώθηκε νωρίς
στα περίχωρα μείναμε.
Οι φύλαρχοι μας απομάκρυναν και η τάφρος.
Αλλά ίσως προνόμιο η ανωνυμία
κι η απουσία μας από την αγορά.
Στο στρόβιλο της ύλης θα υπάρχουμε
σαν ανεκπλήρωτη επιθυμία.
Η μουσική γεννάει τη μουσική.
*
Δημήτρης Κακαβελάκης
ΣΑΡΚΑ ΜΙΑ (10)
Με καθαρή και μη καθαρή
Μορφή γίνεται η ένωση σε Σάρκα Μία
Κι ανοίγουν χάσματα αφανή
Με σωματίδια
Αλλόνομα από βάθη ετερόνομα
Που πάντα κτίζουν τα δικά τους
Τείχη νάναι μέσα τους
Οι πολιορκητές κι έξω τους
Οι πολιορκημένοι κι εκείνοι
Χωρίς έλεος και τούτοι χωρίς σάρκα
Να τρέχουν σ' άλλα χάσματα
Να υψώνουν νέα τείχη
*
Λεωνίδας Κακάρογλου
ΕΝΘΥΜΙΟ ΣΧΟΛΙΚΟΥ ΕΤΟΥΣ 1969-70
Πέτρινος τοίχος
Ο ιστός της σημαίας στο ένα πλάι
Κι εμείς της τελευταίας τάξης
Στ΄άλλο στριμωγμένοι
Μαζί μας
Ο καθηγητής των Μαθηματικών
Κι ο καθηγητής της Ιστορίας
Όλοι μας χαμογελαστοί
Στον καθηγητή χρόνο
Που ανυποψίαστα δουλεύει για τη σκουριά
*
Βαγγέλης Κακατσάκης
ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΙ ΕΥΑΝΘΙΑΣ ΤΩΝ ΝΗΠΙΩΝ
Το Γιωργάκι μας έζησε,
πάνω - κάτω, τρεις μήνες.
Κι αν πεις για το Βαθιάκι μας
ούτε τρεις βδομάδες.
Τα ’πνιξε και τα δυο τους
η νεράιδα του πατέρα μας,
αποφάνθηκε η μάγισσα, το Αθηνιώ.
«Είναι αγγελάκια στον ουρανό»,
έκλεισε τη συζήτηση η μάνα μας,
όταν την ανοίξαμε με τον Αντώνη,
έξι χρονών εγώ, τεσσάρων αυτός.
Το πιστεύω ακόμη.
Κάποτε, ωστόσο,
55 (συν ένα , πλην ένα) χρόνια μετά,
πρόσθεσα τα ονόματά τους,
στο χαρτί που δίνω στον παπά
υπέρ συγχωρήσεως και αφέσεως των αμαρτιών,
κάτω απ’ αυτά των γονέων μου:
«Γεωργίου και Ευανθίας των νηπίων».
Σαν να ’χουν προλάβει να κάμουν αμαρτίες!
Είναι που τα λογάριασα,
με τους προαπελθόντας τ’ αδελφάκια μου.
*
Άγγελος Καλοκαιρινός (19ΧΧ -19ΧΧ)
(Αντώνης Κατζούρος)
ΕΣΥ ΜΟΥΣΑ
Είναι βαριά η καρδιά μου σα μολύβι!
Είν΄η ώρα που αγρυπνούν τ' ανθρώπου οι πόνοι
κι η σκέψη ομπρός στο χάος της ζήσης σκύβει.
Είν΄ώρα μεσονύχτια, η πλάτη υπνώνει,
μ΄άγρυπνο εμένα η μοναξιά με θλίβει
και μαύρη απελπισιά, βουβή, με ζώνει
στο φτωχικό μου κι άχαρο καλύβι,
κι όξω η φωνή πικρολαλεί του γκιόνη ...
Διπλή είν΄η ζωή στον κόσμο τούτο ανθρώποι,
μια μαύρη ζωή και μια φωτοβολούσα,
η μια είναι κόλαση κι η άλλη ανθοτόπι.
Για μένα πάντα μαύρη, κόλαση είναι
και μόνο εσύ, παρηγορήτρα Μούσα,
ως μου ΄μεινες πιστή, για πάντα μείνε.
*
Ζαχαρίας Κατσακός
ΣΑΝ ΔΩΡΟ
Ό,τι φοβήθηκα ήρθε σαν δώρο
πριν από τη γέννησή μου
και με μύρωσε άκτιστη νύχτα.
Όχι.
Δεν έρχεται ποτέ το Σάββατο όταν το περιμένεις.
Ό,τι
έμεινε ακόμη ενοχή
πλάγιασε στους ώμους
άπλυτα ρούχα στις καρέκλες.
Ενοχή που άλλοτε ήσουν μαργαριτάρι.
Ό,τι από ένστικτο απέρριψα
έχτισε σώμα
κι έγινε έδαφος
που έκρυψε μέσα του
μιαν ανθισμένη αμυγδαλιά.
Όχι όχι
δεν πετάξαμε έτσι άδικα τις κρυφές μας πληγές
στις τσιχλόφουσκες σαβανωμένου παραδείσου.
*
Λάμπης Καψετάκης
Η ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΣΥΛΛΑΒΩΝ
Η θάλασσα έχει ένα θα, αλλά τη λένε ανθούσα.
Ανθισμένο από ψυχές πέλαγος το μυαλό μου.
Ο θάνατος και η θάλασσα έχουν το θα του θάλους·
το θάμπος που είχε ο Μίλτος· το “Θαλερό” των ποιημάτων·
το θα της Θάλειας, του Θαλή, της Θάσου, των κυρίων
ονομάτων. Όρος, με αναγάλλιαση το όνομά σου ισούται,
με το γινόμενο της μεταμόρφωσης των κοινών λέξεων
και των σωμάτων. Είναι εκείνο το θα με το οποίο
σχηματίζονται περιφραστικά οι μελλοντικοί μας
χρόνοι· οι στιγμιαίοι, οι διαρκείς και οι συντελεσμένοι.
Ο θάνατος και η θάλασσα έχουν το θα του θάρρους·
να μελετάς τα τέλη ή, αλλιώς, την απεραντοσύνη,
το κοινό και το κύριο των συλλαβών και των νοημάτων,
την κοινότητα της αρχικής συλλαβής του θανάτου.
Αστερούσια, σκέτη αγαλλίαση και μόνο τ΄ όνομά σας.
*
Κώστας Κουτσουρέλης
ΑΕΡΑΣ ΑΥΓΟΥΣΤΟΣ ΙΙΙ.
Αρχές Αυγούστου κι η βροχή διστάζει.
Όπως στα δόντια του καλού εκφωνητή
σκοντάφτει αιφνίδια μια είδηση κακή
κι αυτός, φιλάνθρωπος, προτού την πει κομπιάζει.
Κι ας ξέρουμε όλοι πόσο ανίκητη, ραγδαία
μας συνεπαίρνει η είδηση η μοιραία.
Που όσο άργησε, τόσο πιο δυνατή,
τόσο πιο καθαρτήρια μας σαρώνει.
Σαν τη βροχή του Αυγούστου. Σαν το χιόνι
το πρώτο τού χειμώνα στα βουνά.
Τότε που οι αισθήσεις συλλαβίζουνε ξανά
κάτι απ’ της φύσης την κρυμμένη μετρική.
Το χιόνι. Ο πόνος. Η βροχή. Αυτό που ζει
και ζωντανούς μας φανερώνει.
Το βλέμμα που νομίσαμε θαμμένο αλλά θα δει.
Μια Ελλάδα ανεξίτηλη. Πέρ’ απ’ τη σκόνη.
*
Χριστόφορος Λιοντάκης
ΜΕΤΑΝΑΣΤΗΣ
Δίχως γλώσσα, μόνο τα χέρια και τα μάτια
στο άσυλο του πλήθους το πρόσωπό του ανθεί.
Στην πλαστική σακκούλα ένα λευκό μπλουζάκι
λερωμένο, τα αθλητικά πλυμένα και περποατά
με της φιλανθρωπίας τα παλιομοδίτικα.
Κάτι χαρτιά μάλλον σε τίποτα δεν χρησιμεύουν.
Με ένα κομμάτι πίτα κερασμένη, χαμογελά.
Το νάιλον στα χέρια του δεν τρίζει, στα γόνατά του
το γιαλιστερό γίνεται λαμπερό - ένα ταμείο γαλήνης.
Η πολιτική γεωγραφία με ρωγμές
και η διαλεκτική τρεκλίζει.
*
Μάνος Λουκάκης
ΡΥΘΜΟΛΟΓΙΑ
Πληθαίνουν οι κουρτίνες
Στα παράθυρα,
Όστρια κάτω από τα μπαλκόνια σας
Καθυστερώ,
Και μονοπάτι αντίκρυ ανοίγομαι,
Μετρονομώ το αδύνατο,
Όμως όλο πληθαίνουν οι κουρτίνες
Στα παράθυρα,
Μ` αυτό το πρωινό το χρώμα της χολής,
Ακόμα δεν εμύρισε
Ροδάκινο και περγαμόντο
Η ποίησή μου.
*
Αργυρώ Λουλαδάκη
ΣΤΙΓΜΕΣ [79]
Κι ο χρόνος
μια παγίδα·
σαν εκείνες τις κορδέλες
αλειμμένες με κάτι σα μέλι
για τις μύγες
στα παλιά καφενεία·
κολλάς πάνω του
βυζαίνεις λαίμαργα
τη γλύκα των ωρών του
ώσπου πεθαίνεις·
*
Βαγγέλης Λουλαδάκης
ΜΕΛΕΤΗ ΦΩΤΟΣ [2]
Η μέρα έξω
σε περιμένει.
Ξεχειλισμένη από φως
να σε υποδεχτεί.
Σαν το καλοθρεμμένο ζώο
που πρέπει πρώτα να το ηρεμήσεις
για να πετύχει η σφαγή.
*
Γιώργης Μανουσάκης (1933-2008)
ΕΠΙΣΚΕΨΗ
Μες την νύχτα χτυπά το κουδούνι.
Ανοίγω την πόρτα. Βλέπω μόνο
τα κρόσσια της βροχής να τρεμίζουν
στο φως. Κι όμως ξέρω
είσαι συ που προσμένεις αθώρητη
σα σκέψη ή σα θύμηση
να σε καλέσω να μπεις.
Κάθεσαι στο παλιό σου κάθισμά σου
κι εγώ αντίκρυ σου. Η σιωπή μου
συναντά τη σιωπή σου. Απλώνω
το χέρι κι αγγίζω τ΄αέρινο χέρι σου
που ριγεί. Χαϊδεύω τα μαλλιά σου
και μένει στα δάχτυλά μου
το νερό της βροχής.
«Ξέρεις ... » Μίλησες ή μου φάνηκε;
Αλήθεια, πως είν΄οι νύχτες εκεί;
Επιτρέπονται οι συναντήσεις στα όνειρα;
Πως σ΄άφησαν οι φρουροί να κάμεις
ένα ταξίδι τόσο μακρυνό;
*
Ελένη Μαρινάκη
ΤΑΧΥΔΑΚΤΥΛΟΥΡΓΟΣ
Δύσκολο πέταγμα η ποίηση
κι εγώ δεν άφηνα να ανοίξουν
τα φτερά μου.
Κρατούσα σκορπισμένα φύλλα
λαγούς μικρούς μες στο σαλόνι μου.
Έπαιζε μόνη της η μπάντα,
στις επετείους άνοιγα δειλά
τα μάτια
χωράφια με ελιές σκίαζαν
το καπέλο μου
μια κούνια με παρέδινε στο χάος.
Έτσι, με ψίχουλα μεγάλωνα
κάνοντας ακροβατικά
κέρδιζα το ψωμί μου.
Γι' αυτό φοβάμαι από τότε
τις ευθείες
το τέλος του ορίζοντα
το γρήγορο ξεθώριασμα του άσπρου.
Τώρα, σε γέφυρες κουρνιάζω
σε ξεραμένους ποταμούς.
Να 'χω κι εγώ
ένα δικό μου τίποτα.
*
Γιάννης Μαρκάκης
ΤΥΦΛΗ ΑΝΑΓΝΩΣΗ
Διάβασέ με μια φορά από το τέλος.
Σαν αίνιγμα, σαν βιβλίο
που θες να τελειώσεις μιαν ώρα αρχύτερα
και κάποια διαίσθηση κρυφά σου λέει
πως αν το διαβάσεις ανάποδα, αν τ΄αποκεφαλίσεις
λυμένο θα σου παραδοθεί
χωρίς αντιστάσεις μυστικές
έτσι απλά όπως γράφεται στα μάτια
- ρητά κι απόρρητα -
ο πόθος να διαβαστούμε απ' την αρχή
μια φορά επιτέλους δίχως λάθη
που μας αναγκάζουν μετά να εκλιπαρούμε
κάποιος να βρεθεί να μας ξετυλίξει από το τέλος
κάποιος που να νιώθει τούτη τη λαχτάρα
της μη μόναν όψιν ζωής
και να μας πάρει μαζί να κατηφορίσουμε
τη ζωή
από τη μεριά των ονείρων.
*
Ελένη Μωυσιάδου-Δοξαστάκη
ΑΝΕΜΗ
Γερνά η πέτρα στην ανέμη των καιρών.
Το σχήμα, όπως πάντα, σταθερό.
Όμως που ’ ναι το ύφος της εκείνο,
το αλύγιστο,
της αρχικής μορφής της η πυκνότητα
κι ακόμα η στιλπνότητα -κάτω από το φως-
της στέρεης δομής της;
Γερνά η πέτρα στην ανέμη των καιρών.
Αγέραστο δε μένει στη γη μήτε το όνειρο.
Μονάχα το σκοτάδι,
όταν ο ήλιος δύει
και όταν ανατέλλει.
*
Μανόλης Ξεξάκης
ΠΛΟΕΣ ΕΡΩΤΙΚΟΙ (1)
Εγώ, ο Μανόλης Ξεξάκης,
καπετάνιος της αμφιβολίας για τα συμβαίνοντα στον κόσμο,
το «σωτήριο» έτος 1974,
προσπαθώντας να βρω το δρόμο μου,
μέσα από συγκρουόμενα ίχνη, που οδηγούσαν σε αμφίβολα [λιμάνια,]
διάκρινα στο παρελθόν μου, τοποθετημένο ψηλά,
ένα αβέβαιο κύμα από έρωτα,
που επιθυμώ να κατρακυλήσει στην αφρισμένη πρύμνη,
μακριά απ' τη γέφυρα του καραβιού.
Λοιπόν, βρισκόμενος σ' εφτά πατώματα ύψος-ψηλά,
έβλεπα απέναντι το σπιτάκι της λογικής σκοτεινιασμένο.
Κι άρχισε να ρίχνει απ' τη νύχτα στις τρεις.
Έριχνε χιόνι πεταλούδα και σκεπάστηκαν τα δέντρα.
Σηκώθηκα και περπάτησα σε διάδρομους νοσταλγίας
κι επέστρεφε και χάνονταν συνεχώς
ως το λευκό χιονισμένο πρωί, η εικόνα σου στο μυαλό μου.
*
Έμυ Παπαβασιλείου
ΑΠΟΣΤΑΣΗ ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ
Οι λέξεις απλωμένες στο χαρτί
με ανοιγμένα σπλάχνα σπαρταρούν.
Τίποτα δεν κρύβουν.
Τόσο θαρραλέες.
Ενώ στο στόμα κατοικούν βουβές
Το φόβο δεν μπορούν ν΄αντέξουν
που ψάχνει καταφύγιο
αντικρίζοντας το αίνιγμα του άλλου.
Τι θέλει;
Από μια και μόνο απάντηση
κρέμεται η ζωή ανεπανόρθωτα.
*
Αντώνης Περαντωνάκης
ΣΤ΄ΑΔΡΑΧΤΙ
Έπιασε βροχή – με πήρανε τα κλάματα.
«Όλο βρέχει κι όλο κλαις», μουρμούριζε η μάνα μου από μέσα.
Έκλωθε πάλι με την ρόκα∙ τουλούπες χιόνι τα μαλλιά της.
Πήγα πλάι της, έγειρα πάνω στην ποδιά της.
«Δεν έμοιασες του κύρη σου», είπε – συνέχιζε η βροχή∙
στάζανε τας μάτια της στην άσπρη κεφαλή μου.
*
Δημήτρης Περοδασκαλάκης
ΜΑΤΙΑ ΑΝΟΙΧΤΑ
Δεν κλείνουν με το θάνατο τα μάτια
Διάπλατα φέγγουν και θωρούν
Τα πρώτα δευτερόλεπτα του κόσμου
Το χέρι που πετά το φως και σπέρνει το σκοτάδι
Το δαγκωμένο μήλο
Που έμελλε χρόνους πολλούς αργότερα
Στου Νεύτωνα να πέσει το κεφάλι
Δεν κλείνουν με το θάνατο τα μάτια
Διάπλατα φέγγουν και θωρούν
Τον ξένο που τους δόθηκε να ζήσουν
*
Ρένα Πετροπούλου-Κουντούρη
ΤΑ ΓΥΑΛΙΑ ΣΟΥ
Έχω κρατήσει από σένα τα γυαλιά σου
Στραβός ο σκελετός τους πολυκαιρισμένος
Θολοί οι φακοί τους χαραγμένοι απ’ τη χρήση
Πάνω τους κάθεται το θάμπωμα της σκόνης
Μα μέσα τους περάσανε φιλτραρισμένα
Τα διαβάσματα σου
Κι όλα όσα έγραψες
Αυτά τα ματογυάλια σου κρατούνε
Στίχους απέθαντους κι αιμορραγούσες λέξεις
Ν’ ανακαλούν προστακτικά τη μνήμη
Να μεγεθύνουνε τη νοσταλγία μας πατέρα
*
Ευαγγελία Πετρουγάκη
ΚΙΒΩΤΟΣ
Έτσι ήταν πάντα
σπίτι ανοιχτό
χωρίς πορτοπαράθυρα
και στέγη ουρανό.
Όταν βαρέθηκε να περιμένει
ανθρώπους
κάλεσε τα δέντρα μέσα του
να ριζώσουν.
Ύστερα ήρθαν τα πουλιά
χωρίς ιματισμό το φως
κι ένα αεράκι πρόθυμο
τα φύλλα να γυρίζει
μ΄ όλα τα άστεγα ποιήματα.
*
Μανόλης Πρατικάκης
ΟΤΑΝ Η ΛΑΜΨΗ ΜΙΑΣ ΠΑΛΙΑΣ ΧΕΙΡΟΝΟΜΙΑΣ
στη μητέρα που έφυγε
Τι απαλά θροΐζουν τα μαλλιά σου
όταν φυσά ο αγέρας μες στη
μνήμη μου.
Τι ζωντανή που φαίνεσαι πάνω στα
χόρτα,
όταν η λάμψη μιας παλιάς χειρονομίας
στα μαλλιά μου, σε φωτίζει.
Τι απαλά που λάμπεις στο μυαλό μου
και σηματοδοτείς μ' ένα δικό σου φως τις πλεύσεις.
*
Μαρία Πριπάκη (Χανιά, 1951-2000)
ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ ΕΝΟΣ ΕΚΚΡΕΜΟΥΣ
Ένα εκκρεμές είναι η αγάπη μας,
που ταλαντώνεται
από τον ένα στον άλλο,
παίρνοντας και δίνοντας
στιγμές επαναλαμβανόμενες,
σταθερές.
Σαν φλογισμένη μπάλα
πάει κι έρχεται μες τα χέρια μας,
κι όλη η υδρόγειος
παίζει και ταξιδεύει μαζί μας,
ελεύθερη,
στον απέραντο χρόνο
του μικρού εκκρεμούς.
*
Νίκη Τρουλλινού
ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ
Στις δίπλες της πολυθρόνας
συναντώ το κορμί σου πατέρα.
Βάλε μου το ράδιο, λες.
Τη "Φωνή της Αλήθειας" να πιάσεις.
Πολλή μοναξιά εκεί κάτω.
Εσείς εδώ
πως είστε,
καλά;
Τα πρωινά φοβάμαι
τα ίχνη της ζωής σου
στην καρέκλα μαντεύω.
Και σ΄εξορκίζω πατέρα
άσε το ραδιόφωνο.
*
Γιώργος Φαλελάκης (1965 - 2006)
ΑΤΙΤΛΟ
Κάποτε σκέφτηκα ότι μπορεί
Να ήμουν ένα μυρμήγκι
Και άρχισα να μαζεύω
Τα ψίχουλα της ζωής σου.
Ονειρεύτηκα ότι είμαι ένα τζιτζίκι
Και άρχισα στον ύπνο μου
Να τζιτζιρίζω
Το καλοκαίρι της ζωής σου.
Πέταξα σαν ένα χελιδόνι
Γυρεύοντας
Την άνοιξη
Της ζωής σου.
Όμως φαντάστηκα ότι είμαι ένα άλογο
Και άρχισα να καλπάζω
Προς τα λημέρια
Της ζωής σου.
Είμαι ένας άνθρωπος που αγάπησα
Τα πιο πολύτιμα πράγματα της ζωής σου
Σε πόθησα μέσα από τα πολύχρωμα
Μάτια της ψυχής σου.
*
Κωνσταντίνος Κ. Χατούπης