Η ΜΝΗΜΗ ΤΩΝ ΩΡΩΝ
του Κ. Νταντινάκη
Πολλές από τις πλοηγήσεις μου στο διαδίκτυο δεν επιφέρουν κανένα επιθυμητό αποτέλεσμα. Θέλησα για παράδειγμα να θυμηθώ τους στίχους από ένα "πατριωτικό" εορταστικό άσμα για την 21η Απριλίου, που υποχρέωναν (;) τους δασκάλους να μας το διδάξουν στο δημοτικό σχολείο στη διάρκεια της επταετίας. Η οδηγία προερχόταν ασφαλώς από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων, με παραλήπτες τις τοπικές Διευθύνσεις Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης. Η εμπειρία μου αφορά μεν στο 14ο Δημ. Σχ. Χανίων, αλλά πιστεύω ότι θα πρέπει να είναι κοινή για όλους τους συμμαθητές μου των σχολικών ετών 1967-1974 στα σχολεία της πόλης.
Θεωρώ ότι οι μνήμες αυτές πρέπει να καταγραφούν, αφενός ως ιστορικά τεκμήρια της εκπαίδευσης που λαμβάναμε τότε ως ελληνόπαιδες, αφετέρου δε, μήπως αποτελέσουν αφορμή μελέτης για τυχόν ευθύνη της συγκεκριμένης γαλούχησης στον τρυφερό ψυχισμό των παιδιών, τότε, αναφορικά με την σημερινή ανταπόκριση μεγάλου μέρους των Ελλήνων ψηφοφόρων ως προς την ανάπτυξη του μορφώματος της Χρυσής Αυγής:
Γαλάζιος ουρανός
κι άσπρα τα περιστέρια
σπαθιά κρατάν στα χέρια
σημαία και σταυρό.
Γελάν τα παληκάρια
της δόξας τα βλαστάρια
λουλούδια βγάζουν κάμποι
και οι πηγές νερό.
Δεν κλαίνε τώρα οι μάνες
παιδιά και κοπελιές
εσβήσαν πια οι πόνοι
απ' όλες τις καρδιές.
(συνεχίζεται)