ΡΕΝΑ ΠΕΤΡΟΠΟΥΛΟΥ ΚΟΥΝΤΟΥΡΗ
Ναταλίας Ταμιωλάκη
Τα πρώτα και τα έσχατα
Εκδόσεις Οσελότος, Αθήνα 2014
Στην δεύτερη ποιητική της συλλογή, που εκδόθηκε πρόσφατα, η Ναταλία Ταμιωλάκη μας κάνει κοινωνούς στην επαφή της με το θείο μέσω της προσευχής, της απόλυτης πνευματικής επικοινωνίας με το ανώτερο ον, σε μια εκ βαθέων συνομιλία του εσώτερου εαυτού της που δονείται παράγοντας ποιητικό λόγο. Λόγος βαθύς, παρακλητικός , ενίοτε επικριτικός που αποκρυπτογραφείται μέσω της προσεκτικότερης ερμηνείας ορισμένων στοιχείων.
Τα βράδια η ανάσα μου τραντάζει σα σεισμός τις ρίζες/
Φυσάει τα κλαδιά, μέχρι που να τα ρίξει όλα χάμω/
Μέχρι να τα καρφώσει δυνατά
Στο μάρμαρο της νύχτας και του ύπνου/
Το ποιητικό σώμα χωρίζεται σε δυο μέρη (Απολογισμός –πέντε ποιήματα -και Δέκα Προσευχές). Η επιλογή των ποιημάτων απευθύνεται σε αναγνώστες που αγαπούν την χαμηλόφωνη ποίηση , πρόκειται για μια φιλοσοφική θέαση περί συνείδησης και ψυχής, όπου ανήκουν τα άρρητα και τα άδηλα τούτου του κόσμου
" Στυφή η γεύση της επιθυμίας στο σκοτάδι/
και με σκληρά φωνήεντα ψελλίζονται οι ευχές μας’’
Με διαγραμμένη σαφήνεια η ποιήτρια κραυγάζει προσευχές ιερουργώντας με τις λέξεις, μετατρέποντάς τις σε ζωογόνο δύναμη.
’'Κύριε ουκ απέστης πάντα ποιών/. Για να βαδίσουμε χρόνια στα χιόνια/, Εσύ νικητής κι εγώ νικημένος’’/
Με μιαν αφή, που ξεπερνά τις άκρες των δαχτύλων και προχωρά, ψηλαφητά/
Ευφυής ο τρόπος που παίρνει σχήμα και χρώμα το μυστήριο του χρόνου και το αίνιγμα του θανάτου, τα εύθραυστα όρια αθωότητας και ενοχής
Δεν είμαι πέτρα να χτυπήσεις και να τρέξει φως
ή
Εσύ το διάνυσμα/κι εγώ δρομέας που κινάει/
Και ποτέ δε φτάνει/
Δεν ψάχνω για άλλη Ιερουσαλήμ./ Οι ύμνοι μου αινούν αυτήν εδώ/
Η Ναταλία Ταμιωλάκη καταφεύγει στην ποίηση , μεταπλάθοντας τα βιώματά της σε λέξεις, με την αδυσώπητη αλήθεια του δοκιμασμένου, παραδίδοντας διδάγματα καθημερινού στοχασμού ,με το «Εσύ», είτε ως alter ego της δημιουργού, είτε ορίζοντας τον Θεό ως συγκεκριμένο αποδέκτη. Διαλεκτική με το θείο αποτελούν, τρόπον τινά , οι δέκα προσευχές της, με τις οποίες η ποιήτρια συνδιαλέγεται και αναδιφά τον τετελεσμένο και τον μέλλοντα χρόνο, τον αόρατο πόλεμο εντός κι εκτός μας, την επώδυνη ερωτική ματαίωση.
Διακρίνονται επιρροές από τον Σικελιανό ’’όλη μας η ζωή σπουδή θανάτου θα πρέπει να είναι για να μπορέσουμε, τελικά, να τη ζήσουμε να τη χαρούμε’’
’’Κύριε, πεθαίνουμε μπροστά σου/με την ελπίδα πως θ’ ανθίσουν άγρια τριαντάφυλλα στον ίσκιο μας/
Αλλά και από τον μεγάλο Αλεξανδρινό
’’Που ξέρεις; Ίσως στο τέλος της διαδρομής, να έχουμε διδαχθεί/εσύ την άγνοια/ και εμείς μια κάποια βεβαιότητα/
(Απολογισμός, σελ. 9)
Ο αναγνώστης δέχεται περίτεχνη επίθεση συναισθημάτων φόβου, απόγνωσης, μελαγχολίας, απώλειας, οδύνης, θραύσματα από ανεκπλήρωτα ερωτικά συναισθήματα, που όμως δεν αποπνέουν ούτε στο ελάχιστο δυστυχία ή παραίτηση, μόνο λιτή εκφραστικότητα κι ευαισθησία μετατρέποντας το κύμα της θλίψης σε ισχυρή ποιητική φωνή.
’’στις άκρες του αχνού, λιγνού φωτός σου/’’
ή
‘’Μόνο μαζί-πόση φωνή να στύψει το σκοτάδι;’’/
(Φυλακή, σελ. 10)
‘’Μην έλθεις φέρνοντας ξεφλουδισμένες αγκαλιές’’
‘’Πες μου ένα λόγο για να περιμένω /στην αγκύλη της υπομονής’’
Το ποιητικό σύμπαν της συλλογής είναι φτιαγμένο από ήλιο, σκοτάδι, σκιές, χιόνι, πέτρες , ψάρια, θάλασσες, παραμύθια, άνθη, δέντρα, πουλιά. Στην αυτόδηλη ομορφιά τους, η δημιουργός βλέπει την κίνηση της ανύψωσης ή της καταβύθισης. Αβίαστα μετατρέπεται σε υποδοχέα αντιθέσεων.
Να καταγγείλω όλες τις νομοτέλειες/τις εξισώσεις της μοίρας, τη διαλεκτική της φθοράς/Μια άλλη ύλη αξίζει της ζωής του κάθε ανθρώπου/.
Θα’ ναι η πνοή μου./
Που θ’ ανεβαίνει κατά Σένα/,
Ενώ εγώ θα λιώνω πίσω ολάκερη/
Μέσα σε ξένο θυμιατό/
Πάθος και ικεσία μέσα σε δέκα προσευχές και πέντε απολογισμούς , λόγος ακμαίος που πηγάζει από τους χάρτες της ψυχής. Χάρτες, οι οποίοι φαίνεται να μην είναι αδιέξοδοι. Πάντα υπάρχει ένας δρόμος , μια ελπίδα. Χάρτες με διακριτές συντεταγμένες, όπου σε βρίσκει η ποίηση ...
Ρένα Πετροπούλου Κουντούρη
*