ΘΕΑΤΡΟ: ΗΡΩ ΤΣΑΡΝΑ
«Ως τα τρίμματα του αδάμαντος-Ο εξηνταβελόνης»
σε σκηνοθεσία Μαρίας Φραγκή
Θέατρο : ΒΕΤΟΝ 7, στις 4,19, 26 /4/ 2015 και 16, 23, 30/5/2015
Οι συντελεστές
Σκηνικά-κοστούμια: ΄Αννα Μαχαιριανάκη
Μουσική : Στέφανος Γανωτής
Φωτισμοί : Μαρία Φραγκή
Video art : Αναστάσης-Παναγής Μελέτης
Φωτογραφίες : Απόλλων Δέλλιος
Παίζουν
Κατερίνα Γραμματικάκη
Πάνος Κορδαλής
Νατάσα Φαίη Κοσμίδου
Ευασία Κουτουλάκη
Μαρία Ξυπολυτά
Γιώργος Ρουστέμης
Κωνσταντίνος Τζουάνας
Η Μαρία Φραγκή μάς έχει συνηθίσει σε μια ποιοτική δουλειά. Βασισμένη τις περισσότερες φορές σε κλασικά κείμενα περασμένων εποχών στη χώρα μας, όπως του Παπαδιαμάντη, του Χουρμούζη κ.α. στήνει από την αρχή το δικό της έργο.
Ξέρει να βγάζει από τους νέους, ως επί το πλείστον, ηθοποιούς της τον καλύτερό τους εαυτό, το μέγιστο της απόδοσής τους. Μετά είναι ευρηματική. Ποτέ δεν πλήττεις στα έργα της. Πάντα έχει να σου πει κάτι ιδιαίτερα σημαντικό που αγγίζει άμεσα τη σύγχρονή μας πραγματικότητα.
Μέσα στα άλλα της προτερήματα είναι ότι στο άψε-σβήσε, μεταμορφώνει τους ηθοποιούς, αλλάζει τους ρόλους, με άνεση και οικονομία τόση, όσο το πάτημα της γάτας. Οι ηθοποιοί της χειρίζονται άψογα τη γλώσσα την ελληνική και με άψογη εκφορά και ήχο, εκτός από τη χάρη και τη δεξιότητα με την οποία κινούνται πάνω στη σκηνή. Η δουλειά της είναι ένα σοβαρό παιχνίδι που δείχνουν να το σέβονται πολύ όσοι παίρνουν μέρος σ’ αυτό. Στη συγκεκριμένη παράσταση η αρχική σκηνή που παρουσιάζει τον συγγραφέα, Κωνσταντίνο Οικονόμο, οπαδό του Κοραή και δάσκαλο στη Σμύρνη, να μιλά, το 1816, για το έργο του, τις προθέσεις του, τη διαλεκτική γλώσσα που χρησιμοποιεί, για την ίδια την υπόθεση και για τον τρόπο της μεταφοράς του Φιλάργυρου του Μολιέρου στη γλώσσα την ελληνική είναι μια εξαιρετική επινόηση που μάς κάνει εξ αρχής οικείο το περιβάλλον και την εποχή. Εποχή διδαχής και προσπάθειας αναπτέρωσης του ηθικού των Ελλήνων, ό,τι ακριβώς χρειαζόμαστε κι εμείς σήμερα. Ο ηθοποιός (Π.Κορδαλής) εξαιρετικός στο ρόλο του.
Σπουδαία επινόηση και η σκηνή που παρουσιάζει τους ερωτευμένους
νέους, την κόρη του Εξηνταβελόνη, Ζωΐτζα (Ε.Κουτουλάκη) και τον αγαπημένο της Δημητράκη (Γ.Ρουστέμης) να κολυμπούν στη θάλασσα του ονείρου τους και ο νέος να παριστάνει πως τη σώνει από βέβαιο πνιγμό, πνίγοντάς την στα φιλιά του. Σκηνή επίσης άκρως ποιητική.
Τα πολύ καλά σμυρνέικα τραγούδια, στην αρχή και στο τέλος της παράστασης, με συνοδεία λιτών οργάνων και δροσερές φωνές, κι αυτό στοιχείο της πλούσιας φαντασίας της σκηνοθέτριας, κάνουν ανάλαφρη, ρομαντική και ευχάριστη την ομήγυρη των νέων, όπως ταιριάζει σ’ αυτούς, αλλά και στο είδος της κωμωδίας, έργο που δεν προκαλεί πόνο, όπως λέει κι ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του, αλλά δείχνει την ασχήμια ή το ελάττωμα ενός προσώπου, όπως είναι εδώ ο εξηνταβελόνης-φιλάργυρος.
Και οι ενδυμασίες προσεγμένες. Πρόσεξα τα υποδήματα που είναι μαλακά, όμοια με εκείνα των χορευτών και προσδίδουν χάρη και ευκινησία.
Ο εξηνταβελόνης, μάλλον οι εξηνταβελόνηδες, γιατί τρεις από τους
ηθοποιούς, που είχαν άλλους βασικούς ρόλους, έπαιξαν εναλλάξ τον γέρο-φιλάργυρο, με τον τρόπο που ταίριαζε σε τέτοιο χαρακτήρα, κι ο καθένας με τον τρόπο του έκανε το κοινό πολλές φορές να λυθεί στα γέλια.
Η σκηνοθέτρια πέτυχε τον σκοπό που είχε και ο κωμωδιογράφος στο μυαλό του και που τον περιγράφει ο Αριστοτέλης στο εν λόγω βιβλίο του. Από τη μια αποκαλύφθηκε μπροστά στα μάτια μας το «γελοίο», το κατώτερο, η ασχήμια του χαρακτήρα. Δεν έχουμε εδώ το ύψος της τραγωδίας. Κι από την άλλη, προβλήθηκε το « κωμικό» στοιχείο της γραφής, το «αστείο», αυτό που προκαλεί το γέλιο. Μάς έμεινε και η αποστροφή για τις επαίσχυντες συμπεριφορές.
Κι ο κόσμος έφυγε ευχαριστημένος από την αίθουσα γιατί πήρε μαζί του
ένα μάθημα, μειδιώντας συγχρόνως για την απόδοση δικαιοσύνης στην ασχήμια, και χωρίς τον πόνο που προκαλεί η τραγωδία.