Τέσσερα ιστορικά ποιήματα
ΟΙ ΧΡΗΣΜΟΙ ΕΙΝΑΙ ΣΚΟΤΕΙΝΟΙ
« Ο ταύρος είναι στεφανωμένος
το τέλος του είναι καθορισμένο,
υπάρχει αυτός που θα τον θυσιάσει».
Δεν χρειάστηκε να διαβάσει ο βασιλιάς,
πάνω από μια φορά, τα λόγια της Πυθίας.
«Ανόητοι όσοι λένε πως οι χρησμοί είναι σκοτεινοί
και ασεβείς όσοι λένε τον Απόλλωνα Λοξία»,
σκέφτηκε και άστραψαν από χαρά τα μάτια του.
Καθαρός, ξεκάθαρος του φάνηκε ο χρησμός,
που ζήτησε πριν εκστρατεύσει στην Ασία.
Ο στεφανωμένος ταύρος είναι ο Πέρσης βασιλιάς
κι αυτός, ο Φίλιππος ο Μακεδών,
εκείνος που θα τον θυσίαζε.
Ναι, όμως υπήρχε κι άλλη ερμηνεία,
όπως έδειξαν τα γεγονότα που ακολούθησαν.
Ο ίδιος ήταν ο στεφανωμένος ταύρος,
που τον έσφαξε, παραμονές της εκστρατείας,
σε μια γιορτή για τους θεούς, ο Παυσανίας.
Ανόητοι όσοι δεν λένε πως οι χρησμοί είναι σκοτεινοί
και ασεβείς όσοι δεν λένε τον Απόλλωνα Λοξία!
Η ΤΙΜΩΡΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ
Άνοιξαν, κατόπιν συνεννόησης,
τις πύλες της πόλης τους,
οι της φιλοαιτωλικής παράταξης,
καταπατώντας τους όρκους των
ότι θα είναι φίλοι με τους Αχαιούς.
Όλο και κάτι θα τους έδιναν οι Αιτωλοί
απ’ τους κρυμμένους θησαυρούς των αντιπάλων τους.
Αμ δε! Την προδοσία πολλοί ηγάπησαν,
ουδείς, ωστόσο, τον προδότη.
Πρώτα αυτούς έσφαξαν οι Αιτωλοί
κι ύστερα ασχολήθηκαν
με τους κρυμμένους θησαυρούς
των Κυναιθαίων, μέσα στους οποίους
ήταν βέβαια και οι δικοί τους.
Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΤΣΕΚΟΥΡΙΟΥ
Όλοι τον έβλεπαν,
(αυτό δα έλειπε να μην τον βλέπουν)
όταν σήκωνε το τσεκούρι
και σκότωνε το ζώο
ενώ έτρωγε αμέριμνο το σταροκρίθαρο
που είχαν επίτηδες αφήσει
πάνω στον βωμό του Πολιέα Δία.
Όλοι οι Αθηναίοι που συμμετείχαν στην θυσία.
Και βέβαια τον έβλεπαν
που έφευγε τάχα για να κρυφτεί
πολλές φορές κι ανάμεσά τους,
αφού πετούσε εκεί μπροστά τους
το γεμάτο αίματα όργανο του φόνου.
Μέρος της τελετής ήταν κι αυτό.
Όπως και η δίκη του τσεκουριού που ακολουθούσε.
Αθώος του αίματος του αθώου ζώου ο βουφόνος.
Το τσεκούρι και μόνο το τσεκούρι έφταιγε.
ΤΟ ΔΑΧΤΥΛΟ ΤΟΥ ΠΥΡΡΟΥ
Αν συνέχιζε να κάνει θαύματα από μόνο του,
να γιατρεύει, δηλαδή, όλους όσοι έπασχαν
από ασθένειες της σπλήνας
με ένα και μόνο άγγιγμά του εκεί,
θα λέγαμε πως είναι λείψανο αγίου,
το μεγάλο δάχτυλο του δεξιού ποδιού του Πύρρου,
που δεν κάηκε μαζί με το κορμί του.
(το ‘βραν ακέραιο, δίχως να το ‘χει πειράξει η φωτιά).
Αν υποθέσουμε πρωτίστως,
ότι ζούσε πεντ’ έξι αιώνες μετά
και ήταν, βέβαια, χριστιανός,
ο μεγάλος αυτός στρατηλάτης βασιλιάς.
Και καλά εμείς, τι είχαμε τι χάσαμε!
Οι κληρονόμοι του, όμως, βαρέως το έφεραν.
Ένας άσπρος κόκορας ήταν η αμοιβή του βασιλιά,
για τον καθένα που θεράπευε.