ΤΕΣΣΕΡΑ ΑΔΗΜΟΣΙΕΥΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ
Ωδή στην Πάρνηθα
Το παράθυρο της κρεβατοκάμαρας που πλαισίωνε
την Πάρνηθα τώρα εκθέτει τέσσερις ορόφους
με παπλώματα, σεντόνια, μπουγάδες,
καμιά νοικοκυρά ή παραδουλεύτρα να σκουπίζουν τα μπαλκόνια.
Δυο κηπάκια μας χωρίζουν όπου ένα κυπαρίσσι
μετάνιωσε για τις ρίζες του και περίμενε τον κηπουρό
να το κάνει κολοφώνα της μνήμης ― τουλάχιστον για μένα.
Και τι δεν ήμουν για σένα, Πάρνηθα!
Δεν θα υπάρξει άλλος ποιητής να σου αποκαλύψει, με λύπη τώρα,
πόσο εκστατική ήσουν για μένα. Αλλά θα είναι ο εαυτός σου
που θα χάσεις χάνοντας εμένα.
*
Κυριακή βράδυ, 8.12.13
Ο ουρανός σερβίρει κουταλιές λυκόφωτος,
ενώ γι’ αύριο τα Μ.Μ.Ε. προβλέπουν
βροχές. Ίσως να είναι κι ο μαζικός
τρόπος διαμαρτυρίας για την αθλιότητα αυτής της χώρας.
Στο ρείθρο ρέει ηρεμία.
Τα αυτιά στο κωδωνοστάσιο παραδίδουν τα τύμπανά τους.
Οι προσευχές μου είναι όσες χωράει ένα δοχείο.
Οι δρόμοι είναι μια ανατριχίλα από φώτα αυτοκινήτων.
Το αργό βάδισμα του γείτονά που επιστρέφει
σπίτι μην έχοντας τίποτε άλλο να κάνει
σαν εξωτερική εμφάνιση. Οι θύμησες ανθρώπων
θα ξεπροβάλλουν κάτω απ’ το τραπέζι,
ως συνήθως, όταν τρώω μόνος.
Δεν θέλω να λυπάμαι που γύρισα πίσω
στην Ελλάδα, να νιώθω πως είμαι κουμπί που χάθηκε.
Μια ασπρόμαυρη γάτα απέναντι νιαουρίζει
για την τύχη μου. Ένα φεγγάρι-παρωνυχίδα
με καληνυχτίζει καθώς κλείνω τα παντζούρια.
Δεν καταλαβαίνω ποια συναίσθηση
με προσελκύει συχνά προς τον καθρέφτη.
Πάντως μόνο εδώ μπορώ να χαμογελάω ή να κατσουφιάζω,
Μόνο εδώ μπορώ να μιμούμαι τον εαυτό μου.
Αυτός είμαι εγώ δίχως δικαιολογίες,
*
Ο Θεός σώζει ένα φλιτζάνι τσάι
Τα περίχωρα ξαπλώνονται συναισθηματικά γύρω απ’ το σπίτι
κάνοντας τον γαλάζιο ουρανό συνεκτικό με την πνευματική μου βοήθεια.
Εικονική η μέρα στο ημερολόγιο που την ονομάζει Φεβρουάριος
και την αριθμεί 15. Η σιωπηλή επιφάνεια των χειλιών μου
ζωήρεψε σε χαμόγελο όταν θυμήθηκα τ’ όνειρο που είδα χθες βράδυ,
ότι ήμουν σκιέρ και περίμενα τον αναβατήρα να με πάει στον ουρανό.
Όταν κλείνω τα μάτια ο κόσμος συγκεντρώνεται πέρα από την οδύνη.
Όταν τ’ ανοίγω το μυαλό αναλαμβάνει τα μεγάλα θέματα
του ναι και όχι ― λύνεται από κάθε αρμονία.
Το ρολόι κάνει τικ-τακ, αλλά αφήνει αυτά που ήταν όπως ήταν
και πιθανόν θα είναι. Τώρα πια μόνο με ένα φλιτζάνι
τσάι Earl Grey μπορώ να είμαι πιο κοντά στην Αγγλία.
*
Σήμερα, 12.2.14
Ο ουρανός δεν παραλείπει να εκθέτει το υπερπέραν του
πέρα από το δικό μου υπερπέραν. Σκαρώνει μέλλοντες
για ν’ απλωθούν πάνω στην μυθική μου αλήθεια. Περνάν τα χρόνια
μα η καρδιά μου πάντα μαθητεύει το μυστήριο
που εκπνέει.
Αλλά για ν’ αλλάξουμε θέμα:
Σήμερα το χέρι μου είναι απρόθυμο να γράψει στο χαρτί
λέξεις που προτιμώ να ξεχάσω. Λέξεις που αποτύπωσαν ανάγλυφα
τον πόνο ποιητικά. Λέξεις που ζύμωσαν το είναι μου.
Το γένι των τεσσάρων ημερών είναι οι μουντζουρωμένες μου ιδέες.
Ονομάζω την ρόμπα robe de chambre
μόνο και μόνο για να ποικίλλω την πλήξη μου.
Αλλά να πάλι
ο ουρανός και πώς να γράψω πάνω του τις λέξεις
που θέλω να ξεχάσω;