ΙΔΑΙΟΣ ΔΑΚΤΥΛΟΣ
Έτσι να τη χτυπάς τη μοίρα σου
Σαν σίδερο στ’ αμόνι
Να τη λυγίζεις με ρυθμό
Όσο μπορείς
Ήχος βαρύς ακούστηκε σφυριού
Νταπ ντουπ νταπ ντουπ
«…τον βρήκε η Θέτις ιδρωμένο να
πηγαινοέρχεται γύρω στα φυσερά του
…την ώρα που μαστόρευε με το
σοφό μυαλό του… Έπειτα στήριξε
στο κούτσουρο ένα μεγάλο αμόνι
και πήρε με το χέρι του μια δυνατή βαριά
και στ’ άλλο πήρε τη μασιά»
Κι εγώ να λέω
Ποιος Ήφαιστος ποιος Ήφαιστος
Αυτός είν’ ο πατέρας μου
Όπως τον έβλεπα μικρό παιδί στο σιδεράδικο
Γίγαντα να κατεβάζει τη βαριά και να πετούν
Οι σπίθες ν’ αναβοσβήνουν πυρακτωμένα μέταλλα
Και πίσω του το φυσερό να ανασαίνει φλόγες.
Έτσι να τη χτυπάς τη μοίρα σου
Σα σίδερο στ’ αμόνι
Να τη λυγίζεις με ρυθμό
Όσο μπορείς
Μόνο σε δυνατή φωτιά σμιλεύεις
Μου ‘λεγες το σχήμα της ψυχής σου
Ύστερα παραμέρισες τα χρόνια
Με το χέρι σου να δείξεις
Το γραμμένο
Ώσπου έγινες ολόκληρος βλέμμα
Στοργής θλιμμένο
Κι έσβησες σα φλόγα στον αέρα
Πριν να προλάβω να σου πω
Πως πάντα έτσι σε κρατώ
Ολόφωτο
Στη σκέψη μου πατέρα