Ακόμα ετούτη την άνοιξη, ...
[...]
Όλοι μαζί κινούμε, συρφετός,
γυρεύοντας ομοιοκαταληξία.
Μια τόσο ευγενικιά φιλοδοξία
έγινε της ζωής μας ο σκοπός.
Αλλάζουμε με ήχους και συλλαβές
τα αισθήματα στη χάρτινη καρδιά μας,
δημοσιεύουμε τα ποιήματά μας,
για να τιτλοφορούμεθα ποιητές.
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΡΥΩΤΑΚΗΣ
Το μακρύ ταξίδι της νύχτας στην κατ’ εξοχήν χώρα του φωτός συνεχίζεται.
Οι προθέσεις ψήφου στις επερχόμενες εκλογές δείχνουν τους εξαθλιωμένους νεοέλληνες-ραγιάδες να στηρίζουν, μέσα στον πανικό τους, εκείνους που αντιμάχονται τα συμφέροντά τους.
Νέα πολιτικά αηδόνια με κελαηδισμό που προδίδει αρριβισμό ελευθερία ανάπηρη πάλι τάζουν.
Αν όμως το ποίημα ήταν Ποίημα και κυκλοφορούσε στο πλήθος «όπως η μπάλα στα πόδια των ποδοσφαιριστών, όπως ο χορός στα πόδια της Ισιδώρας Ντάνκαν» (αυτό εύχεται ο τσέχος ποιητής Ντάλιμπορ Πέσεκ) κανένας πολίτης, δεν θα επέτρεπε σε καμία μορφής εξουσία να καταρρακώνει το θεϊκό είναι του.
Η Τέχνη του Λόγου που υπηρετεί την Αλήθεια υπηρετεί αυτεπαγγέλτως το Δίκιο, την Αλληλεγγύη, την Ομορφιά, αφού, όσο προσωπικό κι αν είναι ένα ποίημα δεν παύει να εκφράζει τις ευαισθησίες και τις αγωνίες του συλλογικού.
Έτσι, σε μία τελειοτέρα κοινωνία, όπου η Ποίηση θα είχε στη συνείδηση των μελών της τον ρόλο που της πρέπει, θα συστρατευόμασταν όλοι εναντίον της μοναξιάς, του φόβου, της καταπίεσης, του ατομισμού, του αποκλεισμού και της κάθε ασχήμιας.
Έτσι, θα βαδίζαμε βέβαιοι προς την Ελευθερία.